1837-07-27 - Sasradiningrat kepada Residen Surakarta

Ringkasan: Informasi tentang orang-orang di daerah Ngesrep dan Serang wilayah Surakarta setiap hari menebangi kayu jati secara liar untuk membuat perahu dan dijual ke Semarang. Setelah dilakukan pemeriksaan oleh Mas Ngabei Pranatabasa dan Ngabei Kertawadi, keterangan dari orang-orang Ngesrep dan Serang tidak ada yang melakukan penebangan kayu secara liar seperti yang dituduhkan. Hal ini perlu dilarang, karena sesuai dengan perjanjian, bahwa kayu jati itu adalah di bawah kekuasaan gupremen, jadi sebelum mendapat ijin tidak dibenarkan orang-orang menebang kayu jati dengan semaunya sendiri.

Atur tabe saha kaurmatan akathah-kathah, Kangjêng Radèn Adipati Sasradiningrat. Katur kangjêng tuwan residhèn mayor, residhèn ing Surakarta Adiningrat.

Sasampuning kadya punika wiyosipun. Kula sampun anampèni sêrat sangking kangjêng tuwan residhèn. Kang katitimangsan Surakarta ping 9 wulan Mèi 1837, ingkang mungêling sêrat kangjêng tuwan residhèn matêdhani uninga dhatêng ing kula, yèn kangjêng tuwan residhèn ing Sêmawis ngaturi uninga dhatêng kangjêng tuwan residhèn. Yèn ing tanah Ngêsrêp utawi ing Serang, bawah ing Surakarta, sabên dintên wontên tiyang nêgor kajêng kadamêl baita, sarta kasade dhatêng ing Sêmawis. Awit dening punika pamundhutipun kangjêng tuwan residhèn. Mugi kula andhawahana parentah punapa wartos punika sayêktos, punapa botên. Kalih dene malih mugi kula amratelakêna dhatêng kangjêng tuwan residhèn. Kadospundi anggêripun tiyang nêgor kajêng ing wana kang kabawah ing Surakarta, sarta ingkang sampun kasêbut ing sêrat prajangjeanipun kangjêng guprêmèn. Kala tanggal ping 1 wulan [wu...]

[...lan] Agustus 1812.

Ingkang punika atur kula wangsulan kula ing kangjêng tuwan residhèn. Kula sampun anglampahakên utusan prayayi panèwu jêksa nagari jawi Mas Ngabèi Pranatabasa, kalih panèwu jêksa pradata lêbêt, Ngabèi Kêrtawadi, sakancanipun mantri panêkar jawi lêbêt. Sami lumampah titipriksa dhatêng dhusun ing Ngêsrêp utawi ing Serang sapanunggilanipun dhusun ingkang kabawah ing Surakarta sadaya, mênawi wontên ingkang anêgor kajêng jatos kadamêl baita lajêng kasade dhatêng ing Sêmawis. Ingkang punika mênggah aturipun têtiyang siti dhusun ing Ngêsrêp sapanunggilanipun wau, botên wontên ingkang angakêni, anêgor kajêng jatos kadamêl baita kados ing ngajêng wau, wontên dene mênggah aturipun têtiyang siti dhusun ing Ngêsrêp ing Serang sapanunggilanipun, kalihan aturipun têtiyang siti dhusun ingkang kalêbêt ing mănca sakawan mănca gangsalipun sadaya, sami kawrat ing sêrat kula aturakên ing kangjêng tuwan residhèn. Asarêng kalihan sêrat kula punika.

Kalih dene malih kula kadangu mênggah ingkang sampun kasêbut ing sêrat prajangjeanipun kangjêng guprêmèn. Kala tanggal kaping 1 wulan Agustus 1812,

punika sawêrninipun kangjêng[1] jatos sadaya ingkang kangungan kangjêng guprêmèn. Mênawi wontên têtiyang Jawi badhe anêgor kajêng jatos mênawi dèrèng angsal lilahipun kangjêng guprêmèn inggih botên kenging, ingkang punika ngantos ing sapunika inggih dèrèng wontên ewahipun têksih sami anglampahi punapa saungêlipun ing sêrat prajangjean ing ngajêng wau punika. Ingkang punika sumăngga panggalihipun kangjêng tuwan residhèn.

Katur ing dintên Kêmis kaping 23 wulan Rabingulakir taun Jimawal, ăngka 1765.